Hoş Geldi Bile 2012!

Üniversiteye bir inat uğruna başka bir yerde başlamam hayatım boyunca kendime verdiğim en büyük cezaydı. Bıkmadan her gün kendime ne çok acı çektirdim,kendime neyse de utanmadan hayatımda en değer verdiğim insana da çektirdim,şimdi olsam ne yapardım,yine inadımı ve düşündüğüm şeyleri bir kenara bırakır mıydım bilmiyorum.Ama bu acı çektirme olayımı çok da sürdürmedim. Başka bir yol buldum acımı hafifletmek için başardım hatta  ama  bilmiyorum çok geç kaldım bunu biliyorum. Bulduğum yol da yatay geçiş yapmış olmam...  

Aradan çok uzun zaman geçmedi aslında 3,5 sene nedir ki bir insan hayatında? 3,5 seneyi bir kenara bıraktım, yıllar zor geçti iyi ya da kötü bir şekilde ama geçti gitti işte, ben de dahil her şey değişti...

Hep kendimden küçük birilerini gördüğümde verdiğim tek nasihat kesinlikle zaman açısından oluyor. Hatta şu kelimelerle özetliyorum; ''Zaman çok hızlı geçiyor, yapmak istediğin ne varsa, erteleme sakın'' Bana da zamanında söylenmişti bu kelimeler, biraz düşünüp, doğru olduğuna karar verip, sonrasında kendimi bırakmıştım. Zaten hep böyle olmaz mı?

Zamanı durduramıyoruz, biz istesek de istemesek de yeni yıl geldi çattı bak yine. Üzülmediğimi söylesem yalan söylemiş olurum. 

Bu sene içim buruk biraz, her yılbaşında ettiğim dileğim bu yılbaşında beni yarıyolda bıraktı, dileğim bana kalsın ama tahmin etmek zor değil bu da ipucu olsun. Son 19 dakika belki bir haber dileğimin gerçekleşmesine yardımcı olur, umudum tam tükenmiş değil henüz...

Buruk olduğumu söylemiştim ama zaten dileğim şey gerçekleşmiş olsa da ben şu andakinden farklı bir şekilde plan yapılmasını istemeyecektim. Tek farkı sadece sen ve ben olacaktık ama olmadı işte. Peki ben napıyorum şu anda?

2011'in son cumartesi gününde plan yapanlar planlarını gerçekleştirmek için gitmek istedikleri yerlere gittiler, geriye ben ve beyazbaret kaldık. Günümüzü kendimize ayırdık, hatta bir ara nefes almak hem de yürümek iyi gelir diye dışarıya attık kendimizi. Üzerine bir de tantuni yerken kendimizle dalga geçtik. ''Millet hazırlanmış partilere gidiyor, sen işe bak biz de oturup tantuni yiyoruz diye'' Ama şu anda bana yurdumda olmak, arkadaşımla muhabbet etmek daha çekici geliyor, kendi kendimize hazırlık yaptık,sade bir eğlence olacak belki ama biz böyle daha çok mutlu olacağız biliyorum. 

Her yıl olduğu gibi bu yıl aynı dileğimi dilemeyeceğim çok kırgınım sanırım, 2011 çok parlak bir sene olmadı benim için. Hayallerimle, umutlarımı düşünerek hareket etmeye çalıştım çok ama istediğim sonuçlarımı almadım. 2012'den de tabiki beklentilerim var ama kesinlikle şu şöyle olsun, bu böyle olsun şeklinde değil. Bunu geçmiş yıllar bana çok iyi öğretti. 

Hayallerini de, umutlarının da gerçekleşmesi için elden gelen yapılırsa başarılmayacak şeyin olmadığına inanıyorum... Yani ben en azından dediğim gibi bu sene sadece hayal ve umut biriktirmeyeceğim içimde,gerçekleşmesi için çabalayacağım. 

Ama en önemlisi de bence sağlıklı, huzurlu, ailelerimizle ve yanımızda dostlarımızla nice nice güzel yıllara! (=

Yeniden,yine ben!

Uçları yaşıyorum derken haklıydım bence.Bir iyiyim, bir iyi değilim derken zaman nasıl da geçmiş.Aralık oldu aylardan, bitiyor bile 2011 baksana.

En son bir şeyler yazarken nerede kaldığımı hatırlamıyorum, çok şey oldu diyebilirim ama. Genel olarak olumlu sonuçlar aldım,şu anda kafam rahat en azından. Sınavlarımdan bir tanesi hariç hepsinden güzel bir sonuç aldım. Bende böyle bir şey var, 4 yıldır diyeyim daha doğrusu. İnsanlar normalde iyi notlar aldığında daha da hırs yaparlar daha da iyi olması için değil mi? Ben ise tam tersi, iyi notlar aldığımda kendime öyle bir güven geliyor ki size anlatamam. Uçuyorum desem kendimi daha iyi ifade edebilmiş olabilirim sanırım. Tabiki bu yüzden düşüşüm bir o kadar hızlı oluyor. Yaramıyor bana iyi not almak diyebilirim nedendir bilmiyorum. Dedim ya 4 senedir hep böyle oluyor, finaller yaklaşıyor, her şeyi batırmam an meselesidir benden şimdiden söylemesi... Şimdi ders konusunu geçiyorum hemen...

Evet çok zor zamanlar geçirdim ama bu geçen kötü zamanı atlatabilmem için çok yakın arkadaşlarım hep yanımda oldular. Aslında en kendime geldiğimi hissettiğim gün geçen Pazar'dı. Aslında yazımı o gün yazacaktım ama  kadar yorgundum ki, uzanmıştım dinlenmek için, uyumuş gitmişim ben tabi. Pazar günü kahvaltılarımız meşhurdur. Geç uyansak bile, kalkar gider kahvaltımızı yapar, kahvaltı ardından taze çaylarımız muhabbet eşliğinde keyifle yudumlanır. Yine güne böyle başladık. Odamıza geldikten sonra, Hülya bir fikir ortaya attı. ''Dışarı çıksak mı ki'' diye. Ben hiç oralı olmadım en başta, zor geliyor bana üşengecim yani,anlatabiliyor muyum? Düşündüm bir an ''Gidelim tamam'' dedim. Tabiki Müge'yi de baştan çıkarıp ikna ettik.Hazırlanmaya başladık. En başta düşüncemiz; dışarıya kahve içmeye çıkmaktı. E tabi 3 bayan dışarıya çıkacak ve gezmeyecek mağaza mağaza böyle bir dünya yok yani doğal olarak. Biz bir bıraktık kendimizi Çarşı durağından Doktorlara doğru girmediğimiz mağaza, bakmadığımız şey kalmamış olmalı. Biraz acıkıp,karnımızı doyurduktan sonra, durmadık yolumuza devam ettik. İstikamet Espark yönündeydi. Orada da aynı şekilde sevdiğimiz bütün mağazaları dolaştık. Saate bakalım dedik, baktığımızda zamanın nasıl güzel geçtiğini bile anlamamıştık. Tabi biz o arada birbirinden güzel o kadar güzel fotoğraflar çekindik ki. Hepsi birer anı, doyamıyorum zaten dönüp dönüp bakıyorum. Zamanın geçtiğini anlayamamışken artık bir dinlenelim, oturalım bir yerlere dedik. Kendimizi Kahve Diyarı'nda bulduk.

Türk Kahvesi siparişlerimizi verdik, sıra Hülya'yı fal bakması için ikna etmeye gelmişti, onu da ben ikna etmeyi başardım,kendince bir yemini vardı da. Kahve falımıza da bakındı, söylenenler tuhaftı,aklımın bir köşesine yazdım hepsini aman benimki de fala inanma falsız kalma durumu... Orada da muhabbetimize muhabbet katıp sonrasında yurdumuza geçmeye karar verdik. 

Sıra en zor şeye gelmişti o da 37 numarayı beklemek.. Neyse ki benim ve Müge'nin şanslılığı birleşip, Hülya'nın şanssızlığını safdışı bıraktık. 

O ara gerek yorgunluğum gerek tek başıma oturup,camdan dışarıyı izlediğim için bizim kızların muhabbetin geri kaldım, inince de kendimi yatağımın sevgili kollarına bıraktım,uyuyakalmışım...

O gün dedim ya kendime geldim gerçekten bana o kadar iyi geldi ki, uzun zamandır cesaret edip dışarı çıkamamıştım hem de canım istememişti. Biraz nefes almak, biraz oyalanmak acımı hafifletti.Sabah uyandığımda da huzurlu uyandığımı fark ettim...

Keşke daha önce böyle bir şey yapsaymışım dedim kendi kendime aynaya bakarken, her zaman birbirinin kopyası olan günler insanı yoruyormuş bunu fark ettim...

Ama hala yapmam gereken bir ödev, okunacak bir kitap ve yazılacak bir tez önerisi gerçeği varken görüyorsun ki hala boş işler peşindeyim, kaçtım ben!

Napıyorum ben?

Gündüzler iyi-kötü bir şekilde geçiyor peki ya geceler...

Dağınık yatağımın içine giriyorum, yatak örtüm beni üzerinden itiyor,rahatsız oluyor benden uyumamı istemiyor sanki, battaniyem ya, o beni ısıtmıyor bile artık... Yastığım soğuk, kafamı koyduğumda ağrıyan başım, daha da ağırlaşıyor... Tavana bakıp düşünüyorum, tavan üzerime üzerime geliyor, başım daha da dönüyor, kayıp gidiyorum sanki, kalbim yavaşlıyor bakıyorum nefes alamıyorum. Gözlerimi kapatıyorum sımsıkı, düşünmeyeyim diye, öyle daha kötü oluyor. Kulaklığımı takıyorum, belki uyuyakalma sürecimi hızlandırır, yorar beni diye ama nafile. 

Diyoruz ya '' zor günler geldiği gibi gider '' evet gerçekten geldiği gibi gidiyor ama, beraberinde ne çok şeyi götürüyor. En başta boşa geçen zamanı. Acımın dinmesi için uyumak istemiyorum ya da gözyaşı dökmeyi... 

Çare yok, başka türlü zaman geçmiyor, kendinden mutlaka bir şeyler kaybetmek zorundasın hep...

Ben düşündüğüm şeylerde boğulup ağlamaya devam ederken gelen uzun mesaj beni bir kez daha paramparça etti... 

Mesaj ise şuydu;

''Seni gerçekten anladım,gerçekten. Mutsuzluğum aylardır var. İçinin sıkıntısı geçecek ama sen sana söylenenleri silip atabildin mi yüreğinden, çektiklerini unutabildin mi? Unutamayacağız...

Hep kalacak''

Ağlarken uyuyakalmışım, sabah uyandığımda gözlerimi açamayacak kadar yorgundum, telefona uzandım, annemdi arayan. Kendimi toparladım, açtım. İyiki var, yalnız olduğum anlarda her zaman yanımda olduğunu bildiğim tek insan, o bunu bilmese de...

Şimdi iyiyim, tek istediğim şu anda hiç kimsenin olmadığı bir yere gidip çığlık atmak...

Mutluluk

Dün gece geç uyumadım, bu yüzden uykumu güzelce aldım. Sabah arkadaşımın seslenerek beni uyandırması mutluluğuma mutluluk kattı diyebilirim. Sabahları dokunularak uyandırılmayı sevmem çünkü korkarım. Güzel sesiyle uyandım, gülümsedim. Bugün güzel bir gün. Evet, bugün pazar! Yine bütün hafta bitti, zor bir salı ve çarşamba günü seni bekliyor. Bunları düşününce hayat sevincim uçup gidiyor, şimdilik düşünmeyeyim bunları değil mi ama? Bari bugünün keyfini çıkarayım...
Bugün yurtta hazırlanmış, hazırlanabilecek en güzel kahvaltıya tanık olduğum için şanslıyım. Masada yok yoktu resmen, birde üzerine beş bayan ve muhabbet diyorum gerisini siz düşünün artık. Çaylar keyfi bile yapıldı. 
Şimdilik nette biraz dolaşıyorum,dünü fazlasıyla boş bir şekilde geçirdiğim için bugün kendimi cezalandırıyorum, ders çalışacağım.
Bunu der demez dışarı bakıyorum ama hava soğuk, dışarıya atamam kendimi. Belki bir akşam yürüyüşü olabilir ama.
Şimdilik kaçıyorum!

Sen başlık koymayı unuttuğum ilk yazımsın.

Elimden geldiğince her gün yazacağıma söz vermiştim. Ne yazık kı bazen bunu gerçekleştirebilmek mümkün değil. Öyle zamanlar oluyor ki, canın hiçbir şey istemiyor, düşünmemek için uyuyorsun, zaman geçiyor ama yavaşlayarak...
Şu anda kendime bakıyorum ve resmen sudan çıkmış bir balık gibiyim. Herkesin kendince sebepleri var, benim de aynı şekilde.
İnsanoğlu gerçekten çok tuhaf. Neden değmediğini bile bile üzülmeye devam ederiz, daha fazla gözyaşı dökmeyi nasıl göze alabiliriz? Anlayamıyorum bazen,iyi bir arkadaşım, hatalar yaptım, başkalarının bunu yapmaması için oturup anlatıyorum. Ben yaptım sen yapma diye...  Ama kendi dediklerimi, kendi yaşadıklarımı tekrardan yaşamayı göze alacak, kendi hayatıma uygulayamayacak kadar gerizekalıyım ben. Yüceldikçe dibe batıyorum, ne bir dur diyenim var, ne kendime söz geçirebiliyorum artık...
Aşk diyince aklıma artık gelen bir kelime var, sadece tek bir kelime o da hayalkırıklığı...
Birini seversin kendini O'na adarsın hep kaybeden sen olursun, sevdiğin kadar vazgeçilirsin, kendini adadığın kadar kaybedersin.
En başta pembe hayaller, sonrasında yorulan hayaller...
En başta O'na giden bütün yollar açıktır, koşmaktan önünü bile göremezsin, zaman geçtikçe o yollar birer birer boğuklaşır, koşmaktan yorulursun, bitmişsindir artık, acı hissetmezsin alışmışsındır...
Beklemek. Hiç sevmiyorum bu kelimeyi artık, düşündükçe acı veriyor bana daha da.  
O kadar sinirli bir insanım ki artık, ben böyle değildim. Tahammmülüm yok hiçbir şeye. Şu anda başımın bu kadar ağrıması gerekmiyordu ya da ilaçlara ihtiyacım olmamalıydı ayakta kalabilmek için. Çok içmemem ya da uyumamam gerekirdi.
Hak etmedim ki ben bunların hiçbirini. 
Ama biliyorum artık verdiğim kadarın sonuna kadar arkasındayım; insanlar değişiyor,duygular değişiyor ama huy değişmiyor asla...
Mutlulukları uzaktan seyredeceğim artık;
Ve ben seni unutmak için sevmemiştim. Nereden bilirdim böyle olacağını...

Sonbahar depresyonu yaşarken, bir baktım kış gelmiş..

Günler o kadar çabuk geçiyor ki. Öyle anlar yaşıyorum ki bazen, bir bakmışım aynı şeyi farklı günlerde yapıyorum ama sanki gün hiç değişmemiş, bir şeyler söylüyorum gerçekleştiriyorum, bu böyle miydi ya gibisinden sorular soruyorum, yok o gün bugün değil, sanki her şey istediği her eylemi gerçekleşmiş ama ben hala en son kaldığım haldeyim, bu ara hayat bana böyle geçiyor...
Zor günler diyeceğim ama uzun zamandır böyleyim. Sonbahar falan olsa diyeceğim ki he tamam kesin bir sonbahar depresyonu bu yok o da değil. Böyle genel bir huzursuzluk. Belki de sınav haftam da kafama bir şeyleri takacak zamanım yoktu, düşünmeye bile fırsatım kalmamıştı, sınavlar bitti, bir nevi bende bittim diyebilirim.

 Öyle bir düşünmeye dalıyorum ki sanki rüya görüyorum...
Her şey geldiği gibi geçiyor bir şekilde biliyorum ve bende bir an önce bunu atlatmak için elimden geleni yapmaya hazırım... Çünkü insanlar her zaman yapmak istedikleri şeylerin yolunu mutlaka bulur. Bende  yapıyorum en azından düşünüp dalmamak, zamanımı iyi değerlendirmek adına kısa süreliğine işe başlama durumum var, akşama da iş görüşmem var, çok heyecanlıyım. Bakalım neler olacak. 
Sürpriiiz ^-^

Günlerden pazartesi olmuş baksana.

Bugün her zamankinden daha da aydınlıktı ortalık... Mor perdeden içeriye süzülüp,yüzüme düşen ışık ilk defa bugün beni rahatsız etmemişti. Normalde aralık bırakılıp, içeri sızan ışık yüzüme çarptığında ne çok sinirlenir, güne kötü başlardım ben halbuki. Ama öyle olmadı bugün. Uyandığımda mutluydum, kalkıp biraz su içtim, terliklerimi giyip,ellerimi yatağıma koyup etrafa bakındım. Aklımdan bir çok şey akıp geçti ama kendimi dinlemedim, o düşünceleri ben düşünmemiş gibi davrandım. ''Bugün benim günüm olacak'' dedim kendi kendime. Saate bakmak için telefonuma uzandım, saat 11.00'di. Güne geç kalmış sayılmam diyerek elimi yüzümü yıkamak için lavaboya gittim. Aynaya bakarak seninle ilk görüşeceğimiz zamanda neler söyleyeceğimin provasını yaptım, her ayna karşısına geçtiğimde konuşmalar içimden akıyor gidiyor, soruları, cevapları, konuşmaları da ben yaratıyorum.Hep kurduğum gibi kalıyor aman diyip kendime baktım ''büyüyorum'' diyip yüzüme dokundum, gülümsedim, saçlarımı topladım sevdiğim gibi, yüzüme soğuk suyu çarptıkça kendime geldim, gidilecek kahvaltıya hazırdım. Uzun süren muhabbetlerle kahvaltı yaptığımda bakıyorum ki ben aslında hiçbir şey yemiyorum, sebebi belli, çene yapmaktan, orayla burayla uğraşmaktan, gülmekten... Ama o kahvaltıların tadı yine de bambaşka oluyor. Bazen Eskişehir'den uzaklaşmayı çok istiyorum ama burada o kadar çok özlemini duyacağım şey var ki... Dostlarla yaptığım kahvaltıları nasıl özlemem hele...

Kahvaltıdan sonra muhabbet biter mi bitmez, dönülür bir güzel kahvaltıdan bu sefer de çay demlenir, koyu bir muahbbete kalındığı yerden devam edilir. Dostlarım iyiki yanımdalar, onları öyle çok özleyeceğim ki, okul bitince, şimdiden sımsıkı sarılıyorum onlara...

Bugün kendime bir güzellik yapmak için oturdum bide güzel bir Ashton Kutcher filmi olan ''Çapkın''ını izledim, beğendim. Beni en çok etkileyen sahne kesinlikle sona doğru yaklaşırken gerçekleşen sahnelerden biriydi ve fonda çalan şarkıyla beraber ağladığımı söylemesem olurdu hani değil mi?

Filmi bitti beni yine düşünceler sardı, ağlamaya devam etmemek, düşünmemek adına elimden geleni yapmak için Pucca kitabımı okumaya devam edeyim dedim, onu da okurken 169-177 arası koptum, hüsran üstüne hüsran. 

Ben iyisi bir hava almaya çıkayım dedim, nefes almak adına dışarı çıktım, acıktığımı fark edince dışarıda karnımı doyurdum. 

Yanımda arkadaşım vardı ona içimden gelenleri anlatmaya devam ederken,bir yandan da kendi kendime başka şeyler düşünmeye başladım. Belki bana anlatmaya çalıştığı şeyleri bile tam olarak dinleyemedim. Üzgünüm Sevgili arkadaşım, umarım bunları okurken affedersin beni.

Bugün günlerden Pazartesiydi, ve bende güzel geçmesi için elimden geleni yaptım. 

Bugün benim günümün şarkısı. 

Hafta başına güzel başladığımı düşünürsem, böyle gideceğini düşünebilirim değil mi? 

Bugün günlerden pazar.

Pazar günlerini bazen çok severim, bazense hiç sevmem. 
Pazar günü aklımda hep nedense olumsuz şeyleri çağrıştırıyor. Evdesindir, haftanın son günüdür, ertesi gün pazartesidir en kötüsü de, okuyanlar için okul vardır, çalışanlar içinde iş işkencesi. İnsan bunları düşündükçe daha da bunalıyor, sıkılıyor. Pazar gününü iyi geçireceği de varsa, telaşa kapılıp kötü geçiriyor. 
Ama ben elimden geldiğince iyi geçirme taraftarıyım ne olursa olsun, bugün sevdiğim bir pazar günü. Güne güzel başladım, günün vazgeçilmez öğünü olan kahvaltımı güzelce yaptım, Pucca Günlük-Ve geriye kalan her şey 'i okudum, bir yandan da bir playlist yaptım kendime, müzik de dinliyorum. Birazdan arkadaşlarımla sipariş verip, akşam yemeğimizi yerken, hoş muhabbetin içinde kaybolacağız. 
Belki yine dertleşiriz, küçük hüzünler yaşarız, belki de hiç yansıtmaz mutlu olduğumuzu göstermeye çalışırız.
Ya da içimizde dünyayı bir tek kendimize saklarız belli mi olur?
Nasıl olursa olsun ama en çok istediğim hepimizin mutlu bir geçirmesi.


İyi pazarlar!

Gidilen tiyatro üzerine.

Gideceğim tiyatronun gündüzden müjdesini vermiştim. Gideceğim tiyatronun ismi; Otobüs.
Sizinde ilk duyduğunuzda aklına gelen ilk şey ne kadar merak uyandırdığı değil mi?
Bize de öyle olmuştu.
Ben ve bir arkadaşım bir sınav çıkışında alışveriş yaparken birden afişi gördük. İncelemeye başladık. Çok merak ettik ve bir anda hiç düşünmeden gitmeye karar verdik. Biletimizi önceden almıştık. Heyecanla bugünü beklemeye başladık, hem bu gideceğimiz tiyatro sınavlarımızın bitişinde bize büyük bir hediye olacaktı hem de nasıl güzel bir hediye oldu bir bilseniz...
Oyun Sevilay Saral tarafından kaleme alınmış ve Tiyatro Boğaziçi oyuncuları tarafından sahneleniyor. Tek perdelik bir oyun.
Bu da nette bulabildiğim afişleri ama bizim gördüğümüz afişler bu değildi, sanırım afiş düzenlemesi tekrardan yapılmış emin olabilirsiniz, yeni afiş de bir bu kadar güzel...

Tiyatro'ya gitmeden önce alla alla niye bir tek bayanların katılımı isteniyor acaba diye uzun düşüncelere dalmıştım. Kesinlikle haklılarmış,eğer bu oyunda karma bir düzen oluşturulmuş olsaydı, seyirci ile oyuncular arasında bambaşka reaksiyonlar olacaktı,hemde biz bayan bayana çok rahattık. Bunu söylemek bu kadar kolay geliyor bana şu anda. Çünkü bayanların aslında düşünüldüldüğü kadar karmaşık olmadıklarını her şeyde daha net olduklarını düşünüyorum. İşin erkek kısmına hiç girmeyeyim isterseniz.
Olayın bu boyutu varken bir yandan da aslında oyunun sadece bayanlar için olmasının feminence olduğunu düşünmüyorum...
Oyunda renkler var, her rengin kendine özgü bir karakteri var ama en güzeli de ne biliyor musunuz? Yine de sorunlara çözüm bulamasalar, çözüm onların ellerinde olmasa bile, yine de bir şekilde meydana gelen dayanışmaya, aslında beyaz ile siyah arasındaki her rengin dayanışma içinde olduğu ve bunların aslında içlerinde ayrılmaz bir bütün olduğu...
Oyun öyle samimiydi ki, sanki biraz sonra o tiyatro kapısından çıksak renklerin oluşturduğu karakterlerle konuşacağız ya da o renk karakterleri zaten bizim arkadaşımız. Öyle gerçekçiydi. Oyunun temposu hiç düşmedi, bazen güzel müzikler dinledim, bazen defterime not ettiğim cümleler oldu, bazen gözlerim doldu...
Sonlar hep güzel olur zaten. Siyah ve Beyaz'ın buluşması!
Alkışlar koptu, bence sonuna kadar hak ettiler.
Oyunla ilgili ayrıntı vermeyeyim gidecek olanlara sürpriz olsun.

Oyuncular bu kadar mı mütevazı olurlar, hemen selamlarını verip gitmediler biliyor musunuz? Zaman sıkıntıları olmasına rağmen bizlere bir yarım saatlerini ayırdılar. Sorular soruldu, yorumlar yapıldı. Yaptıkları şeylerden, ne bahsetmeye çalıştıklarından bahsettiler, bütün içtenlikle sorulara cevap verdiler...
Bunları yazarken bile gülümsüyorum, o kadar mutluyum ki hala. Bir cumartesi günümüzü renklendirdiler, Eskişehir'e misafir oldular, umarım iyi ağırlayabilmişizdir onları....

Ellerine, emeklerine sağlık!

Bu eski bir siir.

Gidecek -bir deniz- var mı? 

Akla tatil gelmesin ama hemen.

Böyle denize girilmese de olur. 

Ama kesinlikle

Kitap okuyan insanlar olsun.

Dedim ya; 

Ama her zamanki tatillere benzemeyenden olsun. 

Tek istediği biraz daha huzur 

Bu şiirin. 

Buralarda cumartesi sabahı bir farklı oluyor.

Cumartesi günlerini genelde severim. Cuma günü zaten harika bir gündür. Haftanın bitişi,bir ertesi günün cumartesi olması beni en çok sevindiren şeydir. Çoğu cumartesi aslında fazla sosyal olduğumu söyleyemem. Belki arada sırada farklı şeyler yapabilirim. Aslında farklı şeyleri yaşamak ne bileyim farklı sosyal aktivitelerde bulunmak benim için çok önemli bir konu da değil. Bence önemeli olan şey; insanın kendini nasıl huzurlu hissediyorsa o şekilde gününü geçirmesi. Bahsetmiştim uzun zamandır bir sosyal faaliyette bulunmuyorum diye, artık bir ihtiyaç oldu sanırım bende. Bayram sonrasında hiç dışarı çıkmadığımı söylesem şaşırırsınız bence. E nedenlerim vardı ama. Mesela sınav haftam. Kendimi bayağı bir içeri bağladım. Böyle her gün dışarı çıkayım, gezeyim orda burada  yı pek tercih eden insanlardan değilim. Ben dostlarımın, en yakınlarımın yanımda olduğu ve mekan-zaman fark etmez yanyana olduğumuz zamanları daha çok seviyorum. Bugün de bunu yaşayacak olmanın mutluluğunu yaşıyorum.
Bahsetmek istediğim birkaç şey daha var; Bugün cumartesi sabahı olduğu için (sabah dediğim öğlen çaktırmayın) o kadar güzel bir kahvaltı yaptık ki... Sonrasında biriken çamaşırları çamaşır makinasına atmak için büyük bir çaba sarfettim inanın. Şu dünyadaki en zor işlerden birisi bence çamaşır makinasının dilini çözebilmek!
Bunları halletmenin verdiği mutlulukla koşa koşa odama geldim ve bu postu yazıyorum...
Akşam 8'de tiyatro izlemeye gideceğim ve sonrasında da büyük ihtimal bir yere oturulup hoş bir muhabbet edilir dostlarla!
Heyecanlanıyorum!
Gittiğim tiyatronun ayrıntıları sonra ^-^

İyi dinlemeler!

Bazen öyle takıyorum ki.

Bir şeyler yazmak benim için ne kadar önemliyse, gözümde aynı değere sahip olan bir şey daha var. O da müzik dinlemek, olmazsa olmazım diyebilirim hatta...

Çoğu zaman hayatın sıkıntılarından uzaklaşmak, sadece kendi sesimi dinlemek için yaparım bunu. Kendi başıma müzik dinlemek bana en iyi gelen şeylerden bir tanesi kesinlikle bunu biliyorum. Ben bunu evet yapıyorum ama bazen müzik zevkim öylesine değişiyor ki, hep o zamanlarda ben bir başkası oluyorum... Zaten bu kadar değişken bir insan olmasaydım çok sıkıcı olurdum inan diyerek başa bir konuya atlıyorum. 

Hani dedim ya müzik vazgeçilmezim, bazen öyle şarkılar buluyorum dinlemeye başlıyorum ki, onlardan vazgeçemiyorum asla. Bir başlıyorum dinlemeye, bir oluyor, iki oluyor, ohoo ben bir bakmışım bu sayı uzamış gitmiş. Sayı uzamış gitmiş derken de böyle az maz değil yani. Buna örnek verecek olursam, Eylül ayında okul için ders kaydımı yapacağım günün sabahında bir şarkı dinlemiştim nasıl bir şarkıdır. Ben bunu bir başladım dinlemeye bir insan bir şarkıyı aylar boyunca dinler mi, mümkün müdür sorusuna ben ahanda bu şarkıyı dinledim al sana diye cevap verebilirim. Şu anda link bulmaya çalıştığım için tekrardan dinlemeye başlayacak olmamdan korkmadım değil açıkcası. Özlemişim bu arada o kadar dinleyince tabi, insan uzaklaşıyor, duymak istemiyor uzun bir süre doğal olarak...

Şikayetim benim bu durumu bu kadar çok yaşıyor olmam. Sanki dünyada dinlenecek şarkı kalmadı,ben manyaklar gibi yat-kalk bir şarkıyı dinliyorum. Tuhafım valla.

Bu arada Adele'ye inanılmaz takmış bulunmaktayım. Amy Winehouse benim gözümde asla tahtından inmeyecek,asla bunu herkes böyle bilsin. Vokal gücü farklı olan kadınlara bayılıyorum, benim zayıf noktam bu...

Adele tam da bu tarife uyan bir kadın gerçekten. Takılmayacak gibi değil, eğer bir kere dinlemeye başladıysanız bu sesin ne kadar güçlü olduğunu fark edeceksiniz ve bir daha bırakamayacaksınız. Bir insan nasıl bu kadar içten okuyabilir, nasıl bu kadar hissettirebilir karşısındakine...
Ölmeden önce yapmak istediğim şeylerin arasına bir şey katıldı: Adele'yi canlı bir konserinde izleyebilmek!
Evet bunu istiyorum.

Dipnot: Bazen takıntılar iyi değildir F. Unutma bunu.

 Bunu dinledim yazarken.

Ağlamamak çok zor. 

Merhaba.

Merhaba Blogspot,
İyi geldim, hoş geldim teşekkür ederim. Aslında bayağı oldu senin açılışını kendi kendime yaptım ben ama ben yazamadım bir türlü. Yine hayatımda birçok noktada olduğu gibi kendimi toplayıp bir başına geçemedim. Zaman bulamadım desem yalan söylemiş olurum kesinlikle. Aslında buldum bile biliyor musun ama bir şeyler yazabilmek benim için bu kadar kolay değil. Herkesin olduğu gibi benim de kendime göre yazacağım paylaşacağım şeyler oluyor tabiki. Ama bazen öyle anlar oluyor ki, yazmak bile istemiyorsun, içinden gelmiyor sanki olanları birleştirmek... Aslında yazı yazmayı çok severim hem de o kadar çok ki. Bir insanın kendini en iyi ifade etme yollarından biri, yazmak. Benim hayatımda gerçekten çok önemli. Sinirlendiğimde yazarım uzun uzun sonra rahatlamak için teker teker yırtarım kimsenin okuyamayacağı şekilde küçülterek. O kadar iyi geliyor ki bu bana anlatamam... Ya da mutlu olduğumda yazarım, onları bilgisayarımın kimsenin bulamayacağı gizli bir yere kaydederim. Kimse okumasın, onlar bana ait derim. Şimdi neden bunu yapıyorum peki? 
Cevap gayet basit.
İçimi dökmek istiyorum bu sefer, çünkü yazarak huzur bulan bünyelerdenim...


Hoşbuldum Blogspot, hoşbuldum...